Geloof·Hoop·Liefde

Lente in het geloof
Weet u het nog, de eerste keer dat u verliefd werd? Het prille begin van iets nieuws. De Bijbel kent ook verliefde momenten: ‘De bloemen zijn verschenen op het veld, nu breekt de zangtijd aan…’ (Hooglied 2: 12). Het begint van iets nieuws. Het geloof kent dat ook; die eerste liefde. Dat je bij jezelf dat ‘eerste’ geloof opmerkt. Je er meer en meer mee bezig gaat. Het voelt als een opnieuw geloven. Tegelijk weten we ook van andere seizoenen in het geloof; het geloof verdort onder de hete zomerzon, het verwaait met de herfstbladen en het bevriest in die lange winter. Het leven van Jezus heeft ook iets weg van de seizoenen. Zijn leven kent koude en donkere momenten. Zelfs zo donker dat Zijn leven verdort en sterft. Een ijskoude winter. Maar daar is de lente! Hij loopt weer uit, staat op uit het graf. Dat geloof mag ons steeds weer beschijnen en doet ons leven weer tintelen van blijdschap! Wie geen spoor meer draagt van de lente in zijn leven, is een oude gelovige die dreigt te verzuren. Wie niet hoopt op een nieuwe lente is als gelovige aan het verzanden. Maar wat was, kan weer terugkomen. Een tweede lente, een nieuwe zangtijd, een weer opnieuw. Want de Geest is eeuwig jong en God heeft nog Geest te over.

‘Nu breekt opnieuw de zangtijd aan’; zingen we het mee met Elly en Rikkert?

Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit
De eerste zonnestralen, ze tintelen op je huid
De eerste bloemen bloeien, de eerste vogel fluit
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit

Weet je wel dat Jezus leeft, Hij is opgestaan
Ze hadden hem gekruisigd en in een graf gedaan
Maar na drie donkere dagen is Hij weer opgestaan
Weet je wel dat Jezus leeft, Hij is opgestaan!

Ik wens jullie een gezegende lente.
Bart van ’t Ende